İŞE GÖ­RE AŞ – MENKIBE

Bir ak­şam Ha­bib-i Ace­mi haz­ret­le­ri eve ge­lin­ce, ha­nı­mı ev­de yi­ye­cek bir­şey ol­ma­dı­ğı­nı bil­di­re­rek bi­raz yi­ye­cek is­te­di. Fa­kat bir ce­vap ala­ma­dı. Sa­bah­le­yin Fı­rat ke­na­rın­da­ki ku­lü­be­si­ne gi­de­rek ibâ­det­le meş­gul ol­du. Ak­şam eve ge­lin­ce ha­nı­mı tek­rar is­te­yin­ce, bu­yur­du ki:

“Öy­le bir ki­şi­nin işi­ni iş­le­rim ki, ga­yet cö­mert­tir. O’nun ke­re­min­den utan­dım birşey is­te­ye­me­dim. Ba­na on gün sab­ret! On gün­lük bir­den ve­re­yim.”

Er­te­si gü­nü tek­rar ku­lü­be­ye gi­de­rek ibâ­de­ti­ne de­vam et­ti. Böy­le­ce on gün dol­du. Öğ­le na­ma­zın­da bu ak­şam ha­nı­ma, ne söy­le­ye­yim, di­ye kal­bin­den geç­ti.
O gün Ha­bib-i Ace­mi haz­ret­le­ri­nin evi­ne be­yaz el­bi­se­li kim­se­ler ge­lip, yağ, bal, yü­zül­müş ko­yun, çe­şit­li yi­ye­cek­ler ge­ti­rip ha­nı­mı­na;

“Bun­la­rı eri­ni­zin işi­ni iş­le­di­ği kim­se gön­der­di. Eve ge­lin­ce ken­di­si­ne işi­ni ar­tı­rır­sa aşı­nın ar­ta­ca­ğı­nı söy­le!” de­di­ler.

Ak­şam üze­ri Ha­bib-i Ace­mi haz­ret­le­ri üz­gün bir şe­kil­de evi­ne gel­di, Ha­nı­mı gü­ler­yüz­le kar­şı­la­dı:

“Se­nin işi­ni yap­tı­ğın kim­se çok iyiy­miş.’’ de­yip ge­ti­ri­len şey­le­ri ve de­dik­le­ri sö­zü nak­let­ti. Bu­nun üze­ri­ne ken­di­ni ta­ma­men Hak te­âlâ­ya ver­di. İbâ­det­le­ri­ni da­ha çok ar­tır­dı.